جزیره راپا نویی، همچنین شناخته شده با نام جزیره ایستر، منزوی ترین خشکی مسکونی روی کره زمین است. شهرت این جزیره به واسطه مجسمه های سنگی عظیم الجثه ای به نام موآی است که در سراسر جزیره پراکنده شده اند. راپا نویی در جنوب شرقی اقیانوس آرام واقع شده و دارای تقریباً 1000 سنگ تراشی به شکل انسان با سرهای بزرگ است که با عنوان موآی شناخته می شوند.
به گزارش بخش زیست محیطی سایت اخبار فناوری تک فاکس، این جزیره آتشفشانی کوچک با وسعتی در حدود 14 در 22 کیلومتر، به گونه ای است که طی یک روز با پای پیاده قابل پیمایش است. نزدیکترین خشکی مسکونی به راپا نویی، جزایر پیت‌کرن در حدود 1900 کیلومتری غرب آن و شیلی، نزدیکترین کشور آمریکای جنوبی، در شرق آن و با فاصله تقریباً 3700 کیلومتری قرار دارد.
این مجسمه های تراشیده شده از سنگ آتشفشانی، ابعاد عظیمی دارند. ارتفاع برخی از آنها به 12 متر و وزنشان تا 75 تن می رسد. بر روی سر بسیاری از این مجسمه ها، کلاه سنگی قرمزی به نام “پوکائو” قرار داشته است. حفاری های اخیر نشان می دهد که بخش قابل توجهی از تنه این مجسمه ها در زیر خاک مدفون بوده است.
در سال های اخیر، باستان شناسان موفق به کشف موآی های جدید شده اند. از جمله این اکتشافات، موآیی با ابعاد کوچکتر از نمونه های رایج است که در بستر خشک شده یک دریاچه در سال 2023 پیدا شده است. با تاسف، در سال 2022 آتش سوزی عمدی تعدادی از مجسمه های موآی را به طور کامل تخریب کرد.
اولین سکونتگاه های انسانی در راپا نویی
تاریخ گذاری رادیوکربنی روی بقایای مواد غذایی نشاسته ای بر روی تیغه های ابسیدین، نشان می دهد که سکونت انسان در راپا نویی حداقل به سال 1000 بعد از میلاد مسیح باز می گردد. این دوره زمانی مصادف با دریانوردی های گسترده پولینزی ها به شرق اقیانوس آرام و احتمالاً آمریکای جنوبی است. برای نمونه، یک مطالعه ژنتیکی در سال 2020 حاکی از آن است که در حدود سال 1200 بعد از میلاد، پولینزی ها با بومیان منطقه ای که اکنون کلمبیا نامیده می شود، آمیخته شده اند. محل دقیق این رویداد همچنان نامشخص است. بر اساس فرضیه ای، پولینزی ها به کلمبیا سفر کرده و با ساکنان آن منطقه آمیخته شده اند و سپس نسل آنها به پولینزی بازگشته اند. سناریوی دیگر این است که مردمانی از کلمبیا به پولینزی مهاجرت کرده باشند.
افسانه ها از رئیس قبیله ای به نام هاتو ماتوآ سخن می گویند که با الهام گرفتن از گزارش گروهی پیشرو از کاوشگران، رهبری گروهی متشکل از کمتر از 100 نفر را برای سکونت در راپا نویی بر عهده گرفت. محل اصلی سکونت این گروه پیشرو همچنان یک راز است. برخی از باستان شناسان معتقدند که این گروه از جزایر مارکیز، واقع در 3700 کیلومتری شمال غرب راپا نویی، آمده اند. فرضیه دیگر، Rarotonga در فاصله 5200 کیلومتری جنوب غرب جزیره را محل سکونت اولیه این گروه می داند. صرف نظر از محل دقیق، این سفر دریایی طاقت فرسا به احتمال زیاد مستلزم مقابله با جریان های بادهای مخالف بوده است.
معمای جنگل زدایی در راپا نویی
اولین ساکنان راپا نویی با ورود خود به جزیره، حدود 1000 سال پیش، با منظره ای پوشیده از درختان نخل و دیگر گونه های گیاهی مواجه شدند. اما در قرن های بعد، جنگل زدایی گسترده ای در راپا نویی رخ داد به گونه ای که تا قرن نوزدهم، جزیره تقریباً به طور کامل از پوشش گیاهی انبوه تهی شد.علت اصلی این جنگل زدایی همچنان محل مناقشه است. در کنار ساکنان اولیه، موش پولینزی نیز به جزیره راه یافت. این موجود به سرعت تولید مثل می کند.
