به گزارش سرویس بین الملل رسانه اخبار تکنولوژی روز دنیا تک فاکس،
kEnji Kanno ، مدیر بازی افسانه ای رانندگی Sega Crazy Taxi ، لحظه ای را که می دانست این بازی تصور لرزه ای ایجاد کرده است ، به یاد می آورد. او می گوید: “من برای کارهای تبلیغاتی به لاس وگاس می رفتم.” وی گفت: “من وارد تاکسی شدم و راننده خیلی سریع مرا سوار کرد و سریع به مقصد من رسید. در پایان ، او خندید و گفت: “من تاکسی دیوانه واقعی هستم!” این یک تجربه عجیب بود. “
در ابتدا در Arcades منتشر شد ، Zany ، Pop-Punk Drive-Em'-Up 25 مین سالگرد خود را در این ماه جشن می گیرد. تاکسی های دیوانه یک سوار شدن هیجان سکه اعتیاد آور بود ، کلم های عجیب و غریب بازی به طور مداوم فریاد می زدند: “آماده برای تفریح؟” و “زمان کسب پول دیوانه!” در چهره هنجارهای آشفته و آشفته که به سادگی مایل هستند به پیتزا هوت بپردازند. رانندگی با موهای سبز آکسل در سال 1960 کادیلاک الدورادو آنقدر سریع که سپر جلوی آن به تپه های بتونی آفتابی سان فرانسیسکو می خورد ، یک تجربه به یاد ماندنی برای همه کسانی بود که بازی می کردند. (فورد موستانگ رانندگی ، شخصیت انتخاب مادر من بود.)
من به یاد دارم که یک تابستان کامل را از دست دادم که سعی در تسلط بر تکنیک “دیوانه دیوانه” داشته باشید که به شما امکان می دهد سریعتر در گوشه و کنار در نسخه منتقدان Sega Dreamcast از این بازی تقویت شوید (در سال 2000 منتشر شد و در یک قاب بسیار چشمگیر 60 در هر ثانیه اجرا می شود) ، به جای اینکه به بیرون بروم تا با دوستانم بازی کنم. درگاه های بعدی در پلی استیشن 2 ، Gamecube و Xbox 360 فروش تاکسی های دیوانه را به میلیون ها نفر رساندند و در زمانی که همه چیز آسان نبود ، یک ضربه برای Sega ایجاد کرد ، زیرا تولید کننده کنسول ژاپنی که قبلاً غالب بود در حاشیه خروج از آن بود. تجارت
گروه راک این فرزندان ریف های گیتار با شارژ توربو را برای موسیقی متن فیلم Crazy Taxi تهیه کردند ، اما این تنها چیزی نیست که باعث می شود از نوبت هزاره مانند یک کپسول زمانی احساس شود. این بازی بیش فعالی بی دقتی در اواخر دهه 90/اوایل 00s قبل از 9/11 آمریکا را ضبط کرد. عصری که بزرگترین نگرانی بسیاری از جوانان این بود که آیا استیو آستین سرد آبجو می تواند عنوان جهانی WWE را حفظ کند.
با وجود موفقیت متقاطع خود ، تاکسی های دیوانه بسیاری از عوامل مخرب اولیه را داشتند. وی به یاد می آورد: “در ابتدای توسعه ، بیش از نیمی از اعضای پروژه به شدت با ایده بازی در مورد رانندگان تاکسی مخالف بودند.”
روشی که هالیوود از لحاظ تاریخی کابین ها را قاب کرده بود ، مفهوم تاکسی دیوانه را به یک فروش سخت برای مدیران Sega تبدیل کرد. به قول مارچلو دی سینتیو ، نویسنده Driend: The Secret Lives of Taxi Drivers: “کابین های فرهنگ پاپ اغلب شخصیت هایی در حاشیه بوده اند. کلیشه ، پس از آن و اکنون ، این است که کابین ها پنجره ای در قسمت بذر زندگی شهری داشتند و بخشی از دنیای شبانه ای بودند که سایر ما نمی بینیم. مواد مخدر الکل. رابطه جنسی … “
با این حال ، Kanno بسیار بیشتر به رانندگان تاکسی کمتر شیطانی که در فیلم اکشن کمدی اکشن لوک بسون در سال 1998 حضور دارند ، و همچنین چالش تبدیل این مرد در پشت فرمان به کسی دوست داشتنی تر علاقه مند بود. رانندگان تاکسی دیوانه به وضوح غیر سینی هستند ، دسته ای از متقاضیان پوزخند و با لباس رنگی که دورترین چیز از دنیوی هستند. کانو می خواست این بازی را برای رانندگان تاکسی کاری انجام دهد که Paperboy برای آن انجام داده بود ، خوب ، Paperboys. “من به تیم گفتم:” من فکر می کنم این کار سازندگان بازی است که شغل های منظم را جالب تر به نظر می رسند! حتی اگر این دیدگاهی باشد که قبلاً هیچ کس نداشته است ، پس باید این کار را انجام دهیم. “
او می گوید ، در حال رشد ، تاکسی ها تا حدودی جادویی پیدا کردند. “در ژاپن ، درهای تاکسی به طور خودکار باز می شوند. من در کودکی تعجب کردم که چرا با نزدیک شدن به آنها ، درهای تاکسی باز شد ، اما درب ماشین خانواده من بسته ماند؟ این برای من آنقدر ذهن آور بود که من به دیدن تاکسی ها به عنوان این چیزهای جادویی آمدم. ” هنگامی که او بزرگتر شد ، کانو با فیلم های قدیمی هالیوود وسواس داشت و می خواست همان تنش و زرق و برق تند و تیز را که در سکانس های رانندگی نمادین در کلاسیک هایی مانند کار ایتالیایی و اتصال فرانسوی ارائه شده بود ، ضبط کند. مکانی مانند سانفرانسیسکو عالی بود. “آنچه من می خواستم بیشترین بیان را در تاکسی های دیوانه وار داشته باشم پویایی تعقیب و گریز ماشین بود. من سانفرانسیسکو را انتخاب کردم زیرا این شهر با آنقدر عایق بندی است که می توانید دائماً آن نوع عمل را بیان کنید. “
بر خلاف اکثر بازی های مسابقه ، تاکسی دیوانه باعث می شود که به جای یادگیری آهنگ های آن ، روی پاهای خود فکر کنید. (کونو می گوید ، مداحی های این رویکرد هرج و مرج را می توان در سیمپسونها مشاهده کرد: Road Rage ، که اساساً مفهوم تاکسی دیوانه را به اسپرینگفیلد منتقل کرد.) “این بازی است که در آن بازیکنان تصمیم می گیرند که در شرایط مداوم در حال تغییر باشند.” به همین دلیل من وسایل نقلیه دیگر را در موانع قرار دادم. طراحی مربوط به به خاطر سپردن هر دوره و استفاده از بهترین خط نیست ، بلکه در مورد بازیکن است که در یک مسیر مداوم در حال تغییر است. “
به دلیل محدودیت های فنی زمان ، یک حالت چند نفره برنامه ریزی شده برش داده شد. اما تابلوهای مدیران هنوز هم اجازه می دادند که نبردهای رقابتی و منتظر بمانید بین دوستان. برای کسانی که هنوز هم در حالی که تاکسی دیوانه وار بازی می کنند ، بیش از دو دقیقه تلاش می کنند (FYI: یک میانبر پشت بام یک GameChanger است) ، آیا فرصتی برای دنباله مدرن و چند نفره فعال وجود دارد؟ کانو پاسخ می دهد: “من نمی توانم چیز زیادی بگویم.” “اما تاکسی دیوانه وار باعث می شود به زودی دوباره لبخند بزنید!”
