یک عکاس نجومی آماتور موفق شد تصویری بسیار چشم‌نواز از سحابی سیاره‌ای چشم گربه، واقع در فاصله حدود ۳۰۰۰ سال نوری از زمین در صورت‌فلکی اژدها، ثبت کند. این سحابی که با نام علمی NGC 6543 شناخته می‌شود، یکی از مشهورترین اجرام آسمانی است که ساختارهای پیچیده و منحصربه‌فردی را در دل خود جای داده است. تصویر ثبت شده توسط امیل آندرونیک، عکاس فضایی اهل هرتفوردشایر انگلستان، جزئیات کم‌نظیری از لایه‌های بیرونی و کم‌نور این سحابی را به نمایش گذاشته است که تاکنون کمتر به این صورت دیده شده‌اند.
به گزارش رسانه اخبار فناوری تک فاکس، سحابی چشم گربه در نتیجه پایان عمر یک ستاره مشابه خورشید شکل گرفته است. زمانی که این ستاره به انتهای دوره حیات خود می‌رسد، لایه‌های بیرونی‌اش را به فضا پرتاب می‌کند و این مواد در قالب پوسته‌ای چگال از غبار مرکزی و هاله‌ای گسترده و کم‌تراکم از گازهای ستاره‌ای در اطراف آن تجمع می‌یابند. تصویر آندرونیک با ظرافت و وضوح بالا نشان می‌دهد که این لایه‌های گازی پیرامون، شبیه قطرات آبی هستند که بر سطح یک برکه کیهانی می‌ریزند. همچنین ناحیه مرکزی سحابی، شامل حباب‌های متحدالمرکز و ساختارهای غبارآلود پیچیده‌ای است که پیش‌تر توسط تلسکوپ فضایی هابل نیز ثبت شده و این بار در عکس آماتور به زیبایی می‌درخشد.
بر اساس اطلاعات ناسا، این سحابی در طول چند هزار سال آینده به تدریج از هم خواهد پاشید، چرا که تابش‌های شدید ستاره‌ی مرکزی در حال مرگ، مواد اطراف را به فضای میان‌ستاره‌ای خواهد راند. این فرآیند پایانی، نمایانگر مرحله‌ای گذرا از چرخه عمر ستارگان و شکل‌گیری مواد جدید در کهکشان ما است که اهمیت ویژه‌ای در مطالعه تکامل کیهانی دارد.
امیل آندرونیک درباره روند ثبت این تصویر گفته است که برای دستیابی به نتیجه‌ای قابل قبول، عکاسی مستمر و دقیق انجام داده است تا بتواند داده‌های کافی و با کیفیت بالا گردآوری کند. او از ۲۹ مارس تا ۱۷ آوریل، بیش از ۶۵ ساعت را به تصویربرداری اختصاص داد و طی این مدت، از سه تلسکوپ مختلف به همراه چندین فیلتر، دوربین‌های نجومی پیشرفته و تجهیزات جانبی متنوع استفاده کرده است تا بهترین تصویر ممکن از این سحابی پیچیده را به دست آورد.
یکی از چالش‌های اصلی در ثبت این تصویر، درخشندگی بسیار بالای هسته مرکزی سحابی بود که باعث ایجاد پدیده‌ای به نام پرتوهای انکساری یا Diffraction Spikes شده بود. این پرتوها خطوط نازک و بلندی هستند که معمولاً در تصاویر نجومی ستارگان دیده می‌شوند و زمانی به وجود می‌آیند که نور هنگام عبور از کنار پایه‌های نگهدارنده آینه یا لنز درون تلسکوپ، دچار شکست و پراش می‌شود. آندرونیک که از یک تلسکوپ نیوتنی بهره می‌برد، با این مشکل مواجه شد، چرا که طراحی تلسکوپ‌های نیوتنی به دلیل پایه‌های نگهدارنده، بیشتر مستعد ایجاد این نوع پرتوهای انکساری هستند.
برای مقابله با این چالش، او از تکنیکی استفاده کرد که شامل گرفتن نوردهی‌های کوتاه‌تر و ترکیب داده‌های جدید با تصاویر قدیمی‌تر بود. این روش به او امکان داد تا پرتوهای انکساری را به حداقل برساند و تصویر نهایی را با کیفیت و وضوح بالا به دست آورد، به‌گونه‌ای که ساختارهای ظریف و پیچیده سحابی در آن به خوبی قابل مشاهده و بررسی باشد. این تلاش‌های دقیق و فنی نشان‌دهنده تعهد و مهارت بالای یک عکاس فضایی آماتور در ثبت زیبایی‌های کیهان است.