دکتر: چگونه فضانوردان رشته ای ناسا در صحنه های تکان دهنده قبل از توانبخشی وحشیانه به بیمارستان کشیده می شوند

فضانوردان رشته ای ناسا پس از گذراندن بیش از نه ماه در فضا ، با جاده ای طولانی برای بهبود روبرو خواهند شد.

پزشکان به Dailymail.com گفتند که Sunita Williams و Butch Wilmore به دلیل زندگی در گرانش کم ، قادر به راه رفتن به تنهایی نخواهند بود.

هنگامی که خدمه در تاریخ 19 یا 20 مارس از کپسول SpaceX بیرون می آیند ، بلافاصله در کشش قرار می گیرند و بلافاصله برای ارزیابی های پزشکی گرفته می شوند.

دکتر Vinay Gupta ، یک متخصص پولوست و جانباز نیروی هوایی گفت: فضانوردان برای بازیابی قدرت خود می توانند تا شش هفته توانبخشی نیاز داشته باشند ، که شامل ورزش هدایت شده و یک برنامه غذایی خواهد بود.

خدمه برنامه توانبخشی خود را در همان روز که به زمین باز می گردند ، آغاز می کنند و مرحله اول روی پیاده روی ، انعطاف پذیری و تقویت عضلات متمرکز شده است.

ویلیامز و ویلمور در طی مأموریت گسترده ISS خود در معرض سطح شدید تابش فضا قرار خواهند گرفت.

فقط در یک هفته در ISS ، فضانوردان در معرض معادل قرار گرفتن در معرض یک سال در زمین قرار دارند. به گفته ناسا ، این ممکن است خطر ابتلا به سرطان ، آسیب سیستم عصبی مرکزی ، از بین رفتن استخوان و برخی از بیماری های قلبی عروقی را افزایش دهد.

دکتر گوپتا گفت: “اگر من پزشک آنها بودم ، به یک استراتژی پیشگیرانه تر برای غربالگری سرطان فکر می کردم.”

وی گفت: “ما می خواهیم در اینجا رویکرد متفاوتی داشته باشیم ، با توجه به اینکه آنها چنین سابقه ای بی نظیر را در معرض دید قرار داده اند.”

ویلیامز و ویلمور فقط قرار بود هشت روز را در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) بگذرانند که در 5 ژوئن منفجر شدند.

اما یک مورد از مسائل فنی با فضاپیمای آنها ، Starliner Boeing ، در نهایت ناسا را ​​به سمت تأخیر در بازگشت خود سوار کرد تا اینکه آنها بتوانند سوار خانه ای با کشتی ایمن تر شوند.

با این حال ، زندگی در ISS با خطرات خاص خود همراه است.

بین گرانش پایین و سطح شدید تابش فضا – به ذکر نیست که تأثیر ذهنی بودن در چنین فضای محدودی – این محیط سخت باعث افزایش جدی بر بدن انسان می شود.

برای مقابله با اثرات زندگی در گرانش کم ، فضانوردان حداقل دو ساعت در روز در ISS ورزش می کنند.

پزشکان به Dailymail.com گفتند که هنوز هم برای جلوگیری از ریزش عضلات و استخوان کافی نیست.

دکتر جان ژاکیش ، مهندس زیست پزشکی ، گفت: فضانوردانی که مدت زمان طولانی را در گرانش کم می گذرانند ، عضله را از دست می دهند ، چگالی استخوان را از دست می دهند.

فضانورد ناسا متیو دومینیک پس از ظهور کپسول اژدها خدمه Spacex در 25 اکتبر 2024 به یک برانکارد کمک شد. وی 232 را در فضا گذراند

فضانورد ناسا تام مارشبورن همچنین پس از بازگشت از اقامت 176 روزه در ISS ، نتوانست به تنهایی راه برود و در 6 مه 2022 به هم ریخت

در یک فرودگاه اضطراری شبیه سازی شده از یک خدمه شاتل در مرکز فرود شاتل مرکز فضایی ناسا کندی ، پرسنل امداد و نجات اضطراری “یک فضانورد زخمی” را روی یک برانکارد قرار می دهند

“بدن انسان به کشش گرانشی زمین احتیاج دارد و در صورت عدم وجود آن ، بسیاری از موارد به درستی کار نمی کنند.”

به گزارش ناسا ، فضانوردان می توانند تا 20 درصد از توده عضلانی خود را پس از تنها پنج روز در گرانش کم از دست بدهند و استخوان های تحمل وزن بین یک درصد تا 1.5 درصد از چگالی خود در هر ماه در طی مأموریت های ISS چهار تا شش ماهه از دست می دهند.

تحقیقات نشان داده است که یک فضانورد 30 تا 50 ساله که شش ماه در فضا می گذراند ، نیمی از قدرت خود را از دست می دهد.

این نه تنها هنگام بازگشت به زمین ، آنها را از نظر جسمی ناتوان می کند ، بلکه آنها را در معرض خطر بیشتر شکستگی استخوان و پوکی استخوان زودرس قرار می دهد ، بیماری که با افزایش سن ، استخوان ها را تضعیف می کند.

برای کاهش این تأثیرات ، فضانوردان کار می کنند تا قبل از شروع مأموریت ISS ، در شرایط فیزیکی اوج باشند و همچنان به تمرین در ISS ادامه دهند.

دکتر گوپتا گفت: “واقعیت این است که آنها به طور موثری بخشی از نوع تمرینی را که همه ما فقط با قدم زدن در گرانش (زمین) انجام می دهیم ، دریافت می کنند.

فضانورد ناسا راجا چاری پس از بازگشت از یک مأموریت ISS 177 روزه ، تمرینات تقویت کننده را انجام می دهد

“همواره ، علی رغم اینکه همه کارهای درست را انجام می دهند (که من می دانم آنها هستند) می خواهید شاهد کاهش توده و قدرت عضلات باشید – بدون شک.”

و این فقط عضلات و استخوان های آنها نیست. گرانش کم نیز بر سلامت قلبی عروقی آنها نیز تأثیر می گذارد.

دلیل این امر این است که خون و سایر مایعات بدن به سمت بالا به سمت سر حرکت می کنند ، به این معنی که سیستم قلبی عروقی برای حفظ جریان خون به مغز مجبور نیست به همان اندازه سخت کار کند.

به گفته ناسا ، این می تواند منجر به کاهش حجم خون و کاهش عملکرد قلب و رگ های خونی شود.

برای بازیابی قدرت و استقامت قلبی عروقی ، ویلیامز و ویلمور پس از بازگشت به زمین ، باید به یک برنامه توانبخشی شدید بپردازند.

فضانوردان ناسا که از مأموریت های Long ISS باز می گردند ، یک برنامه توانبخشی 45 روزه را که شامل سه مرحله است ، تکمیل می کنند.

فضانوردان پس از به دست آوردن برخی از قدرت ، انعطاف پذیری و توانایی آنها برای پیاده روی در فاز یک ، به فاز دو حرکت می کنند ، که به تمرینات اختصاصی و بازپرداخت قلبی اضافه می کند.

تمرینات اختصاصی بدن را تقویت می کند و درک ذهن از حرکت و موقعیت آن را بهبود می بخشد.

فاز سوم ، طولانی ترین مرحله ، بر بازگشت فضانورد به سطح بهینه عملکرد بدنی آنها از طریق آموزش توسعه عملکردی متمرکز است.

به گفته ناسا ، بیشتر فضانوردان پس از 45 روز به سطح تناسب اندام خود باز می گردند.

اما برای بهبودی برخی از ماهها یا حتی سالها طول می کشد ، و تحقیقات نشان داده است که بسیاری از فضانوردان هرگز تراکم استخوان خود را به طور کامل بازیابی نمی کنند.

ویلیامز و ویلمور می توانند از مأموریت ISS طولانی تر از حد معمول خود ، مدت زمان خاصی را برای توانبخشی خود داشته باشند.

دکتر ژاکیش گفت که در صورت استفاده از بارگیری استئوژنیک ، هنوز هم می توانند تراکم استخوان قبل از پرواز خود را بازیابی کنند ، اما این کار آسان نخواهد بود.

بارگذاری استئوژن شامل تمریناتی است که با قرار دادن استرس بر روی آنها ، مانند اسکوات ، لنگ یا پرش ، استخوان ها را تقویت می کند.

دکتر ژاکیش گفت:

برای مرجع ، “چمباتمه رکورد جهانی فقط چهار برابر وزن بدن است ، بنابراین حداقل (وزن) مورد نیاز شما بار بیشتری نسبت به دارندگان رکورد جهانی است.”

به گفته روانپزشک دکتر کارول لیبرمن ، ویلیامز و ویلمور علاوه بر بازپرداخت بدن خود ، ممکن است نیاز به توانبخشی ذهن خود داشته باشند.

وی گفت: فضانوردان نیاز به پردازش احساسات شدید که ممکن است در زمان خود در ISS احساس کرده باشند ، مانند ترس از مرگ و ناامیدی یا ناامیدی از مجبور به ماندن در فضا طولانی تر از آنچه که برنامه ریزی شده بودند ، پردازش کنند.

در حالی که ویلیامز و ویلمور بارها اظهار داشته اند که آنها تحت تأثیر قرار نگرفته اند یا رها نشده اند ، دکتر لیبرمن گفت: “این ممکن است تا حدی درست باشد ، اما مطمئناً هر دو فضانورد حداقل احساس خیانت ، نارضایتی و عصبانیت دارند که یا آنها را از هر کسی روی زمین پنهان کرده اند یا به طور جدی پنهان شده اند.”